رابطه متقابل دوچرخه و شهر پايدار

سيستم حمل و نقل شهري بايد بتواند بدون آسيب به محيط زيست و محيط انساني و اجتماعي شهري به رشد خود ادامه دهد و آسايش و آرامش كاربران را با كمترين هزينه مهيا نمايد.لازمه رسيدن به چنين حمل و نقل پايداري كاهش وابستگي به اتومبيل مي باشد. يكي از برنامه هايي كه با اجراي عملي و صحيح آن مي توان تا حد قابل توجهي آرامش را به سيستم حمل و نقل و عبور و مرور شهري باز گرداند ، توسعه حمل و نقل انسان گرا (پياده روي _ دوچرخه سواري) مي باشد. در اين پژوهش چگونگي ارتباط مسيرهاي مطلوب دوچرخه با شهر و ارتباط آن با انسان مورد بررسي قرار گرفته و اين نتيجه به دست آمده است كه در طراحي مسيرهاي دوچرخه هر اندازه به كيفيت طراحي توجه گردد در نتيجه گسترش دوچرخه سواري در امر حمل و نقل درون شهري ، گذران اوقات فراغت توسط افراد مختلف بيشتر مي گردد زيرا امنيت و آرامش خاطر استفاده كنندگان كه از عوامل بسيار مهم در طراحي مسير مي باشد در نظر گرفته شده است . روش پژوهش در اين تحقيق توصيفي ، تحليلي بوده و جمع آوري اطلاعات نيز به روش اسنادي و ميداني انجام گرفته كه با استناد به طرح هاي اجرا شده و معيارهاي طراحي مربوط به موضوع ، بررسي و نتيجه گيري شده است .