بررسي ضرورت توجه به مولفه فرهنگي در طراحي معماري زمينه گرا بر مبناي رويكرد انسان شناسي آموس راپاپورت

آموس راپاپورت، بر مبناي رويكرد انسان شناسي خود در زمينه فرهنگ و معماري، معتقد است كه فضا به وسيله فرآيندهاي سرچشمه گرفته از كالبد انسان ساخته مي شود و در رابطه اي متقابل بر كالبد انسان نيز تاثير مي گذارد . زمينه گرايي به عنوان رويكردي كل نگر در معماري، با ارج نهادن به ساختار ذهني و عيني متن و زمينه به مثابه رويدادي تكاملي در ابعاد كالبدي، طبيعي، تاريخي، اجتماعي- فرهنگي و با پيونددادن درك و دريافت مخاطب با زمينه، انسجام بخشي زمينه مند محيط مصنوع در ابعاد عيني و ذهني را مراد و هرگونه آرماني را مشروط به شرايط از پيش موجود مي نمايد. پژوهش حاضر، با هدف بررسي نقش مولفه فرهنگي در شكل گيري معماري زمينه گرا بر مبناي رويكرد انسان شناختي آموس راپاپورت، به صورت كيفي و با روش توصيفي -تحليلي انجام گرفته است . نتايج پژوهش بيان مي دارد كه در طراحي زمينه گرا، علاوه بر توجه به ابعاد كالبدي بستر بنا، رجوع به ابعاد فرهنگي زمينه ي آن نيز ضروري است. راپاپورت تاكيد م يكند كه شكل، در زمينه اي فرهنگي معنا مي يابد و بر اين اساس، نوعي كنش متقابل ميان انسان و محيط را پيشنهاد مي دهد كه در طراحي معماري زمينه گرا، و به ويژه در ساخت مسكن، بايد مورد توجه قرار بگيرد. هدف از معماري زمينه گرا، برقراري تعامل بين محيط و انسان است و فرهنگ، برآيند اين تعامل است. بنابراين طراحي كالبدي مدنظر خواهد بودكه با اين برآيند پويا، همساختي يابد و با آن به هماهنگي و پايداري برسد.