نظام همسايگي بمثابه يك سازمان اخلاق با تاكيد بر قرآن و حديث

عليرغم پيشرفت هاي فناوري و صنعتي شدن جوامع، انسان از اخلاق دور شده و جامعه بشري به ورطه هرج و مرج و بي سازماني اخلاقي فروغلطيده است. زندگي اخلاق مندانه انسان به خطر افتاده و سلامتي رواني و اجتماعي در معرض تهديد قرار گرفته است. در تحقيقات جديد، واحد همسايگي(محله) به عنوان يك محيط جغرافيايي و اجتماعي و فرهنگي، در تنظيم رفتار و اخلاق مندي شهروندان از يك سو و امتناع از نا بهنجاري هاي اخلاقي - اجتماعي از سوي ديگر مهم تلقي گشته است. سئوال تحقيق اين است: آيا قرآن و حديث به نظام همسايگي به يك سازمان اخلاق تاكيد دارند؟ روابط اخلاقي در نظام همسايه چگونه است؟ نظام همسايه چه نقشي در مشاركت مردم براي سلامتي اجتماعي دارد؟ فرضيه تحقيق اين است كه قرآن و حديث ترسيم مشخصي از اخلاق نظام همسايگي و تاكيد فراوان بر اخلاق همگرايي افراد و امتناع از واگرايي در محله مي كند و از آنجا كه در محله اكثريت افراد همديگر را مي شناسند نقش اساسي در مشاركت و سلامت اجتماعي دا نتيجه تحقيق نشان مي دهد: اول، قران و حديث مسئوليت اخلاقي ساكنين محله در قبال يك ديگر را در سطح محارم قرار مي دهند. دوم، احساس يگانگي و همدلي اهالي محله باعث مشاركت ساكنين در حل مسائل همديگر مي گردد. سوم، فضاي همگوني روان شناختي و همگرايي جامعه شناختي، سلامتي محله تضمين مي كند. چهارم، سلامتي محله ها به عنوان عضوي از جامعه كلان، سلامتي كل جامعه را تامين مي كند. از اين رو قرآن و حديث براي تشكيل يك جامعه ي پويا به نظام محله اهميت مي دهد. هويت يابي محله اي را مقدمه اي بر هويت يابي اجتماعات كلان محسوب مي كند. منابع اصلي تحقيق قرآن و برخي تفاسير و متون روايي معتبر و آثار اجتماعي مربوط به نظام محله است. روش تحقيق مقاله كتابخانه اي است