وراثت ژئومورفولوژيك : مخاطرات محيطي و تنوع زميني

در دهه اخیر مفهوم تنوع زمینی در تعامل با تنوع زیستی جای خود را در مطالعات ژئومورفولوژی و محیط زیست بویژه در ارتباط با ژئوتوریسم باز كرده است. فرمها و فرایندهای ژئومورفیك كلید فهم تنوع زمینی در مقیاس محلی و منطقه ای است. تنوع زمینی بازتاب پیچیدگی سیستمهای فرایندی و زمان وقوع فرایندهاست. پدیده واگرائی و حساسیت عناصر چشم اندازی در مكان و زمان خاص، افزایش تنوع فرمی را به همراه دارد. واگرایی و ویژگی ارتجاع و تحمل پذیری در ژئوسیستم ها، پاسخ های غیرخطی متفاوتی را از ژئوسیستم در برابر تغییرات فرایندهای فرم زا به همراه دارد كه جلوه نتایج آن تنوع و گوناگونی لندفرم ها است. دراین مقاله سعی بر آن است تا تحلیلی ژئوسیستمی از رخدادها و فرایندهای فرمازا در ارتباط با تعادل و پایداری سیستمی ارائه شود. بیان پدیده وراثت ژئومورفولوژیك كه در پی واگرایی در فرایندها و ژنهای ژئومورفیك حاصل می شود در این پژوهش دنبال شده است.