خوش بيني و مثبت انديشي در نهج البلاغه

نوع نگرش انسان به تمامی ساحت هاي وجودي ربط عمیقی با اعتقادات او دارد. انسانی كه با خالق خویش آشنا گشته و به ذات و اسماء و صفات او معرفت پیدا كرده مسیري كه براي سیر خود برگزیده در همان راستاي هدف آفرینش و منطبق بر آن است. انسان هدایت یافته مقصد را در حیات دنیوي قرب حق تعالی و زاد و توشه خود را در مسیر بندگی محبت و دوستی با خدا و اولیاي او می داند. لذا از آنجایی كه مقوله خوش بینی و مثبت اندیشی كه امروز در علم روان شناسی مورد توجه قرار گرفته رابطه جدي و مستقیمی با مجموعه بینش ها و نگرش هاي آدمی دارد، شایسته است این موضوع در منظومه وحیانی و از زبان سفراي الهی و انسان هاي هادي و با نگاه ناظر به واقع خدا محوران كه جان خویش را بر مسئله توحید گذاشته تا خلق را باخالق خویش آشنا نمایند مطرح نمائیم. به همین نیت كتاب نهج البلاغه كه انشاء حضرت امیرالمومنین (ع) است سرلوحه رسیدن به نگرش صحیح در مورد مثبت اندیشی قرار داده تا به واسطه امام معصوم(ع) با واقعیت مسئله مورد نظر آشنا شده و به معرفت جامعی دست یابیم.