قرآن ، طنز، هجو و ادبيات

طنز، یكی از شگردهاي ادبی و قابلیت هاي اجتماعی است كه می تواند پیام ها، درد و رنج ها و حوادث اجتماعی را با معجونی هدفمند است كه هدف هاي آن عبارتند از: دست یابی به « طنز ازدیدگاه دین » ، از نیش و نوش، بیان كند. موضوع مورد بحث در این مقاله مفهومی دقیق و جامع و مانع از طنز، كشف حكم شرعی طنز، بیان حد و مرزهاي دینی اركان طنز. روش پژوهشی این نوشتار كتاب خانه اي با گرایش دین شناختی است. طنز ازمنظردینی یك امر خیالی نیست و محدود كردن هنر و طنز با ضوابط شرعی، در واقع، ایجاد یك رشته تخصصی در طنز است كه فرد می تواند هزاران گزینه متفاوت داشته باشد. در این پژوهش ،درمقدمه تعاریفی ازطنز ارائه شده وسپس به تفاوت طنز با سایر شوخ طبعی ها، به اجمال اشاره شده است. بعدبه بررسی مضامین آیات قرآنی درارتباط با طنز ومطابیه پرداخته شده است . نخست به جاذبه ها و شگفتی هاي قرآن و تأثیر قرآن بر علوم و دانش بشري پرداخته شده و از تأثیر قرآن در شعر فارسی نیز سخن به میان آمده است. دربخش دیگرتحقیق كه در واقع قسمت اصلی و عمده تحقیق به شمار می رود، به بررسی مضامین تعدادي ازآیاتی كه لحن طنزآمیزدارند پرداخته شده است و گزیده هایی از اشعار شاعران را كه مزیّن و مستند به آیات قرآنی بوده اند را استخراج نموده و ارتباط معنایی میان آیه مربوطه و عبارات و مطالب منتخب با آوردن شرح كوتاهی از آن، غرض و انگیزه اصلی مؤلّف از آوردن آیه و سپس دربعضی موارد مفهومی برابر با معناي آیه از كلام امیر مؤمنان امام علی (ع) ذكرگردیده است