درآمدي بر تاثير و تاثر انديشه هاي ايراني و هندي در ادوار باستان و تاثير گذاري ادب فارسي و دين مسلماني بر افكار و تمدن مردم هند (( از آغاز تا پايان سده سيزدهم هجري / 19 ميلادي ))

هند و ایران آشنایان همند گر نه هم رنگند از یك عالم اند ، ساغری گیر از می عرفان هند نوش یاد پارسی گویان هند ملك الشعرای بهار در تاثیر و تاثر تمدن ها باید گفت كه تمدن ایران و هند باستان در عالم بشریت ، سرچشمه فرهنگ و منبع تعلیمات عالیه بوده است از ابتدای تاریخ قوم آریا و پیدایش تمدنها، ملت ایران و هند كه دو فرع از یك اصل بوده اند، قرن ها با هم زیسته اند مانند دو خواهر توامان بوده اند در «اوستا» به كشور هند اشاره شده و در «ریكا ودا از ایران یاد شده است. جواهر لعل نهرو گفته است: در میان ملل و نژادهای بسیار كه با هندوستان تماس داشته و در زندگانی و فرهنگ هند نفوذ داشته اند، قدیم ترین و با دوام ترین آنها، ایرانیان میباشند. «دارمستتر» گفته است: هند سفید، پیوسته تا زمان فتوحات اسلام، دایماً در تحت نفوذ فرهنگی ایران بوده است. همان گونه كه شعر و فلسفه و دین، در مقاطع تاریخی از ایران به هندوستان سرایت كرد، افكار هندویی در تصوف اسلامی نفوذ بسیار داشت، شاعران بسیاری از : دورهٔ سلاطین غزنوی تا عهد قاجار در دربار سلاطین هند از قرب و منزلت خاصی برخوردار بودند تا جایی كه سرزمین «جونپور» كه دارالعلم هند بوده به «شیراز هند» معروف گردید. دین اسلام نیز پیش از آن كه به سرزمین هند برسد به كلی رنگ ایرانیت به خود گرفته و فاتحین عرب و ترك از قرن سوم هجری در تمدن ایرانی مستغرق گشته بودند...