پژوهشي بر شعر منثور با رويكرد به مجموعه ي (( من گذشته : امضاء )) از يدالله رويايي

شعر منثور در بدو پیدایش نخستین نمونه هایش، از اوزان عروضی فاصله گرفته است. تفاوت های چشم گیری (از نحوه ی رویكرد به زبان شعری تا اشكال نوشتاری) شعر منثور را از سایر اشعار بی وزن كه به اصطلاح سپید خوانده می شود، جدا می كند. نخستین بارقه های شعر منثور در ترجمه های كتب مقدس و شطحیات عارفان دیده میشود. جدا از عامل مشترك بیوزنی، مشخصه های منحصربه فرد شعر منثور به اندازه ی زیادی قابل ملاحظه هست كه مورد تجزیه و تحلیل جداگان های قرار گیرد. اگرچه پژوهش های مفصلی در این باره صورت گرفته است؛ اما محور اصلی مقاله، نشان دادن خصوصیات و كاربردهای شعر منثور در مجموعه ی شعر من گذاشته امضاء است كه پژوهشی مختصر درباره ی خاستگاه های شعر منثور را می طلبد. بنا بر این، در نیمه ی نخست این مقاله كوشیده شده كه روند تأثیرپذیری و تأثیرگذاری شعر منثور فارسی و نحوه ی استفاده از آن در شعر معاصر مورد پرداخت قرار گیرد و تحول شعر منثور از آثار صوفیه تا به امروز از منظری نقادانه بررسی شود. تفاوتهای زیباشناختی این نوع هنری با "نثر شاعرانه "و شعری كه امروزه "سپید" خوانده میشود، در ادامه مورد تحلیل قرار میگیرد. موازی با خط پژوهشی مقاله، در نیمه ی دوم، مجموعه ای از شعر منثور با عنوان صنای گذشته: امضاء از "یدالله رؤیایی" به عنوان جدیدترین نمونه ی عرضه شده از شعر منثور و مثال ارجاعی، بررسی شده و طی آن، میزان تأثیرپذیری رؤیایی از شعر منثور و خصوصیات آن، در منی گذشته امضاء تحلیل میشود. در این قسمت نشان داده میشود كه موضوع محوری "امضاء " و بررسی های فلسفی آن، تا چه حد با شعر منثور بیان پذیرتر از انواع دیگر ادبی است.