نقش محيط هاي طبيعي در فضاهاي آموزش معماري

تغییر در نوع زندگی و پیشرفت تكنولوژی در شهرها، به خصوص شهرهای بزرگ، زندگی دانشجویان را تغییر داده است. علی رغم پیشرفت دانش و توان مهندسی و تكنولوژی معماری، هیچكدام نتوانسته در تغییرات ایجاد شده در نوع زندگی دانشجویان معماری در دنیای طبیعی تاثیر گذارند وآنها از تجارب روزانه دنیای طبیعی جدا شده اند و ارتباطشان با طبیعت در حال قطع شدن می باشد . دانشكده های معماری یكی از مهمترین فضاها برقراری دوباره این ارتباط است. مكانهای آموزشی ، تنها برای یادگیری و آموختن عقاید و نظریات نمی باشند؛ بلكه برای فهم و ادراك دلایل وجود هر چیز و مناسبت های دو جانبه و روابط بین انسان و طبیعت نیز مورد استفاده قرار می گیرند. آنچه كه این مقاله به آن پرداخته جنبه های مختلف كاركرد طبیعت در فضاهای آموزش معماری است. متفاوت بودن كاركرد از این لحاظ حائز اهمیت است كه می تواند نقش مهمی در چگونگی طراحی فضاهای طبیعی و حضور آنها در فضاهای آموزشی و در نتیجه كار آمد شدن این فضاها ایفا می كند. یكی از راه های دستیابی به این ارتباط ،رجوع به تكنیك های دنیای طبیعی است. این مقاله قابلیت های مختلف طبیعت در رشد، آموزش و پروش دانشجویان، و ارتقا سطح كیفی فضاهای آموزشی را بازشناسی كرده و به ارائه راهكارهای طراحی با توجه به این قابلیت ها می پردازد.