بررسي سير تحول سبك و عناصر تزئيني در معماري ايران (نمونه موردي دوره صفويه)

دوره صفوی را بدون شك باید از درخشان ترین ادوار تاریخ معماری و شهرسازی ایران دانست. ابعاد گوناگون این اتفاق مبارك كه دیگر هیچ گاه در تاریخ مكرر نشد شایسته آن است كه بیش از این ها مورد بررسی و پژوهش قرار گیرد. اعلام مذهب شیعه اثنی عشری به عنوان مذهب رسمی كشور، ایجاد حكومت مركزی مقتدر، امنیت ناشی از ثبات حكومت، ابداعات و پیشرفت فناوری ساختمان، توسعه شهر ها در اثر توسعه اقتصادی و خوی و خصلت هنر دوستی و هنر پروری پادشاهان صفوی به ویژه شاه عباس اول از جمله عوامل موثر در رشد و شكوفایی بی نظیر معماری و شهرسازی در آن دوران به شمار می آیند. همپای شكوه و عظمت گونه های مختلف معماری، طراحی و ساخت بناها مبتنی بر تجارت پیشین به اوج خود رسید. لذا در این پژوهش با هدف بررسی سیر تداوم عناصر تزئینی معماری اسلامی ایران باستان و همچنین الهام گرفتن از تزئینات و معماری دوره صفوی و حتی الامكان زنده كردن معماری اصیل ایرانی با بكار بردن نمونه ای از این تزئینات در معماری كنونی باعث آشنا نمودن بیش از پیش گردشگران با معماری ای رانی و شاهكارهای تزئینی آن شویم. كه نتایج بدست آمده نشان می دهد با توجه به اینكه پایان دوره صفویه مصادف بود با پایان تزئینات معماری اسلامی در ایران، لذا این دوره را می توان اوج شكوفایی به كارگیری تزئینات در معماری ایران دانست كه امید است با بررسی عناصر تزئینی در این دوره و انتقال آن به معماری نوین ایران، شاهد تاثیر سبك های آن دوره در معماری كنونی ایران باشیم. روش مورد استفاده در این پژوهش نیز توصیفی- تحلیلی می باشد.