بررسي تطبيقي انديشه هاي آرمانگرايي شهر ايراني اسلامي با يوتوپياي غربي

انسان در طول حیات خود همواره به دنبال سعادت و كمال بوده و در این راستا از ایده هایی برای بهتر زیستن برخوردار بوده است. تجربه نشان میدهد كه در زمانی كه جامعه دچار مشكلات بیشتری میشده است، اندیشمندان راهكارهای مختلفی را برای حل معضلات به كار میگرفتهاند. نخبگان جامعه گاهی جهت حل مشكل به ارائه ایده های آرمانی روی آوردهاند كه آرمان شهرها از آن جمله میباشند. آرمانگرایی را میتوان به نوعی ابراز مخالفت محافظه كارانه با شرایط اجتماعی سیاسی نیز تلقی كرد. از این رو مكاتب مختلف، آرمان - شهرهای متفاوتی را با توجه به شرایط حاكم بر جامعه تعریف كرده اند كه دارای وجوه اشتراك و افتراق هایی با همدیگر میباشند. در این تحقیق كه به روش تاریخی تطبیقی و با استفاده از اسناد كتابخانه ای انجام شده، سیر – تحول اندیشه های آرمان شهرهای غربی و ایرانی اسلامی بررسی شده است. نتایج این بررسی نشان میدهد كه - هر چند ایده های مختلفی كه از قرن 5 تا 91 تحت عنوان آرمانشهر ارائه گشته، اغلب ایدهآلیستی است و نمیتوان شهر آینده را بر اساس آنها طراحی كرد اما میتوان مفاهیم و اصولی همچون عدالت، تعاون و رفاه، مشاركت، احترام به طبیعت و پایداری محیط و نهایتاً دوری جستن از مادی گرایی صرف را استنباط و مورد استفاده قرار داد.