چالش هاي پياده سازي كارت هوشمند ملي در ايران

پیشرفت های سریع در فناوری های ارتباطی و اطلاعاتی منجر به تغییر عملكرد دولت ها در سراسر جهان شده است. سیستم های ICT به عاملی مركزی برای عملیات دولت ها و ارائه خدمات آن ها تبدیل شده و دولت ها را ناگزیر از بازنگری فرایندهای كاری و استفاده بهینه از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی جهت افزایش ارزش فرایندی از طریق ایجاد روش هایی سریع تر، ساده تر و كم هزینه تر برای تعامل دیگر با نهادهای دولتی و مردم نموده اند. به همین منظور تلاش های زیادی برای توسعه شناسه های هویتی الكترونیكی ساده و ایمن، در حال انجام است. ساخت یك سیستم ایمن و اثربخش مدیریت هویت، یك عامل حیاتی برای پیاده سازی موفقیت آمیز دولت الكترونیكی و سرویس های الكترونیكی شركت های خصوصی و دولتی بشمار می رود. در این راستا، كارت ملی هوشمند به عنوان مقدمه ای برای ورود به جامعه اطلاعاتی، می تواند موجب توزیع عادلانه فرصت ها، كاهش بسیاری از هزینه های دولت، مردم و بنگاه ها و ارائه خدمات به روشی ساده، سریع و با كیفیت گردد؛ اما فناوری های جدید، علاوه بر مشخصه های مثبت دارای ویژگی های منفی نیز می باشند و كارت های شناسایی هوشمند نیز از این قاعده مستثنی نمی باشند. به همین دلیل كارت های هوشمند ملی در بسیاری از كشورها الزامی و در برخی اختیاری هستند و در بسیاری از كشورها هنوز مورد استفاده قرار نمی گیرند. مرور سوابق كارت های ملی هوشمند نشان می دهد كه دولت ها در توسعه و اجرای سیستم های شناسه الكترونیكی با دسته ای از چالش ها روبرو شده اند كه از زمره آن ها می توان به مشكلات مربوط به ثبت نام شهروندان، تعامل و هماهنگی، امنیت و مسائل حریم شخصی افراد اشاره نمود. در این مقاله سعی شده است به معرفی برخی از چالش های موجود در مسیر پیاده سازی پروژه كارت هوشمند ملی در ایران پرداخته شود