بررسي رابطه چشم انداز زمان با انگيزه پيشرفت و رضايت شغلي

از جمله عواملي كه در بقاي سازمان ها موثر است وهمواره مدنظر مسيولان ومديران سازمان ها مي باشد، نيروي انساني است. هدف اين پژوهش بررسي رابطه چشم انداز زمان و انگيزه پيشرفت و رضايت شغلي كاركنان يك شركت صنعتي بود. روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه كاركنان يك شركت صنعتي بودند. نمونه پژوهش 180 نفر از كاركنان بودند كه از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي اندازه گيري پژوهش پرسشنامه چشم انداز زمان زيمباردو، انگيزش پيشرفت هرمس و رضايت شغلي بود. يافته هاي پژوهش با استفاده از ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون تجزيه وتحليل شد. تحليل همبستگي پيرسون نشان داد بين ابعاد گذشته مثبت، حال لذت گرا و آينده با انگيزه شغلي و رابطه ي مثبت معني دار وجود دارد. همچنين بين ابعاد گذشته منفي، گذشته مثبت و آينده با رضايت شغلي رابطه وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه چشم انداز زمان گذشته مثبت، حال لذت گرا و آينده با رابطه مثبت، پيش بيني كننده انگيزه شغلي مي باشند. همچنين چشم انداز زماني گذشته مثبت و آينده با رابطه مثبت پيش بيني كننده رضايت شغلي مي باشد. نتايج پژوهش در مجموع نشان مي دهد كه چشم انداز آينده بهترين پيش بيني كننده انگيزش شغلي و همچنين چشم انداز گذشته مثبت بهترين پيش بيني كننده رضايت شغلي كاركنان است.