مطالعه شاخص هاي اجتماعي و محيطي بر روي كيفيت زندگي شهري

Study of social and environmental indicators on the quality of urban life

امروزه كيفيت زندگي شهري به عنوان كليدي ترين مفهوم در برنامه ريزي شهري است. بر اين اساس در بسياري از كشورهاي توسعه يافته برنامه ريزان در تلاش براي نمايش سطوح كيفيت زندگي در سطوح مختلف جغرافيايي هستند تا از اين طريق مي توانند راهكارهاي بهينه اي را براي كيفيت زندگي نواحي عقب مانده از نظر شاخص هاي مورد بررسي بيابند در مطالعه حاضر، كيفيت زندگي به عنوان برهم كنش ميان منابع، امكانات و فرصت هاي فقراهم شده براي تامين نيازهاي انساني و همچنين دريافت، ارزيابي و رضايت افراد و گروه ها از برآورد شدن نيازهايشان در يك مكان خاص در نظر گرفته شده است.

Today civilized life quality is one of the most significant features in civilization programming.Accordingly,planners of many developing countries try to exhibit life level quality of different geographical levels. In this line, they can find optimum ways to improve life quality in all backward areas based on examined criteria. In this study, life quality is an interaction among resources, facilities, and provided opportunities to supply human requirements. Also reception, assessment, and group’s satisfaction of compliance with their needs in a specific place is of great importance to this study.