ضرورت بازشناخت مؤلفه هاي تأثير گذار بر اجتماع پذيري انسان در فضاي عمومي

وظيفه معماري يك فضاي عمومي، افزايش ميزان حضور انسان و همبستگي بين آنها مي باشد،اما آنچه درواقع شاهد آن ميتوان بود،كاهش روابط انساني و ارتباطات چهره به چهره ونيز افزايش قدرت فناوري به نحوي كه فضاهاي مجازي، ارتباطات اينترنتي، دهكده جهاني و مسائلي از اين دست، سبب شده تعاملات اجتماعي كمرنگ شده و به دنبال آن خطرات اجتماعي- رواني افزايش يابد. با توجه به پايين بودن سطح تعاملات اجتماعي به عنوان مسئله اصلي تحقيق، سعي شده است از طريق شناسايي عوامل تأثير گذار بر اجتماع پذيري انسان، با استفاده از روش تحليلي توصيفي ،فضاي عمومي به عنوان واحد مطالعه، مكاني جمعي و رفتاري مورد توجه قرار داده شود.هدف اصلي اين پژوهش، شناسايي مؤلفه هاي كيفي محيط، ارزيابي و تحليل فضاي عمومي، در جهت بيان راهكارهاي اجرايي و عملي، براي دستيابي به افزايش تعاملات بوده تا بتوان ارتباط موثري ميان انسان و فضا يافت و فرصت تعامل و ارتباط، اشتياق به فعاليت،شكل گيري رويدادها، احساس امنيت، افزايش اعتماد به نفس و... ايجاد كرد.در اين پژوهش اثبات شده است كه كيفيت و ساختار كالبدي مناسب فضاي عمومي به جهت اجتماع پذيري وجذب اقشار مختلف جامعه، امكان حضورافراد وخلق رويدادهاي اجتماعي، فرهنگي وخاطرات جمعي را ايجاد خواهد كرد.همچنين هماهنگي آن با نيازهاي انسان،الگوهاي رفتاري، اعتقادات،فرهنگ مطابق با اكثريت جامعه، از راهكارهاي عملي براي دستيابي به اجتماع پذيري انسان است.