مقايسه پوسچرهاي نامناسب كارگران زن شاليزارهاي برنج در شمال و جنوب كشور، در مراحل شالي كاري و وجين كاري دستي

درشاليزارهاي ايران به دليل به كارگيري بيشتر از نيروي انساني، كارگران همواره به دليل قرارگيري در پوسجرهاي نامناسب كاري، از دردهاي مزمن در ناحيه شانه ، گردن و كمر و به دليل قرار گيري طولاني مدت پاها در آب، از درد پا و بخصوص درد زانو شكايت دارند. هدف از اين پژوهش بررسي و مقايسه چگونگي وضعيت بدني كارگران زن در حين كار كردن در مزارع شمال و جنوب كشور، در طي كاشت و وجين كاري محصول برنج بوده است. روش كار، تهيه فيلم و عكس برداري از وضعيت هاي مختلف بدن كارگران كاركردن و همچنين تهيه پرسش نامه به منظور تجزيه و تحليل گفتارهاي اين كارگران و بررسي نتايج حاصل از چگونگي پوسچرهاي نامناسب، به دو روش استاندارد اووس و رولا كه از روش هاي كد گذاري وضعيت بدن مي باشند، بود. پوسچرها در روش اوواس، به چهار گروه و در روش رولا به هفت گروه تقسيم مي شوند. درشمال كشور سه روستا از شهرستان بندر انزلي و در جنوب كشور سه روستا از شهرستان شوشتر و از هر روستا پانزده كارگر به طور تصادفي انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه با توجه به روش اووس، در مرحله شالي كاري بيش از سي و دو درصد پوسچر كارگران در شمال كشور و حدود بيست و پنج درصد پوسچر كارگران در جنوب كشور و نيز در مرحله وجين كاري، حدود چهل و سه درصد پوسچر كارگران در شمال كشور و به طور تقريبي كمتر از چهل درصد پوسچر كارگران در جنوب كشور، در وضعيت بد بدني قرار داشتند. همچنين با توجه به روش رولا، در مرحله شالي كاري، نزديك به نيمي از پوسچر كارگران در شمال كشور و تقريبا چهل و دو در صد پوسچر كارگران در جنوب كشور، در وضعيت بد بدني، قرار داشتند. همچنين نتايج نشان داد كه كارگران زن در شمال كشور در مقايسه با كارگران جنوب كشور، دچار مشكلات اسكلتي و عضلاني بيشتري بودند.