پارادايم شيفت در برنامه ريزي و توسعه منطقه اي آسيب شناسي رويكرد توسعه پروژه محور و تبيين رويكرد توسعه ماموريت محور

هدف اين مقاله بررسي ويژگيها و فرايندهاي برنامه ريزي با ديدگاه انتقادي و تبيين ضرورتهاي تغيير رويكرد پروژه محوري در برنامه ريزيهاي ملي و منطقه اي به ماموريت محوري است. با وجود بيش از 60 سال فعاليت برنامه ريزي در ايران، فضاي جغرافيايي كشور نشاني از وجود فعاليت هاي هماهنگ، مدبرانه، برنامه ريزي شده و سازمان يافته و يا سازمان دهنده ندارد. تمركزهاي شديد فعاليت و جمعيت در چند نقطه عمده كشور و به تبع آشفتگي و بي نظمي فضايي، آرايش ناموزوني را بوجود آورده كه نبعات اجتماعي ، اقتصادي و فرهنگي آن در كشور مشهود است. برنامه هاي توسعه 5 ساله كشور با تبيين سياستها و اهداف كلان، به دليل نگاه صرف اجرايي نهايتا منجر به انجام پروژه هاي خاصي مي شوند كه بدون ارتباط با اهداف و سياستگذاري كلان، اهداف كمي خاصي را دنبال مي كنند كه اين موضوع به روحيه پروژه محوري در دستگاههاي اجرايي مربوط مي شود كه بي ارتباط با ضعف بينش مديريتي در دستگاههاي اجرايي و همچنين تلاش مديران براي ارائه آمار و ارقام كمي از گزارش عملكرد دوره هاي ناپايدار مديريتي خود نيست. ناپايداري دوره هاي مديريتي در اكثر اوقات مديران را متمايل به انجام برنامه هاي زودبازده و كوتاه مدت نموده و آنها را از اعمال سياستهاي كلان و بلندمدت در دستگاه اجرايي تحت مديريت منصرف مي نمايد. اين مقاله تلاش دارد به بررسي برخي مسائل مديريتي مرتبط با نظام برنامه ريزي و توسعه كشور در سطوح خرد و كلان پرداخته و ضمن اشاره به چالشهاي برنامه هاي توسعه كنوني، ضرورت تغيير بينش مديريت توسعه را از پروژه محوري به ماموريت محوري تبيين كند.