سنجش كارايي بانكهاي عضو بورس اوراق بهادار تهران با استفاده از روش تحليل پوششي داده ها DEA

یكی از چالشهای اساسی در نظام بانكی، افزایش كارایی است. اكنون بانكها ناگزیرند تا میزان كارایی فعالیتهای خود را به منظور رقابتپذیری بیشتر در عرصهی داخلی و بینالمللی افزایش دهند. از نظر اقتصادی، كارایی به مفهوم تخصیص بهینه منابع، حداكثر استفاده از منابع، تحمل حداقل هزینه با تكنولوژی موجود است. بنابراین محاسبه - - كارایی بانكها و شناخت عوامل مؤثر بر آن از اهمیت فراوانی برخوردار است. از این رو در این تحقیق به برآورد كارایی فنی خالص، ورودی محور بانكها عضو بورس اوراق بهادار تهران در طی سالهای 5831 5831 با استفاده از روش - تحلیل پوششی دادهها ) DEA ( پرداخته و برای متمایز كردن اینكه چگونه امتیازات كارایی با تغییرات در ورودیها و خروجیها تغییر میكنند از دو رویكرد عملیاتی و واسطهگری استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد كه كاهش در كارایی فنی خالص براساس روش واسطهگری نسبت به روش عملیاتی سریعتر است. همچنین نتایج نشان میدهد بانكهای كارا و ناكارا بر اساس انتخاب ورودی و خروجی در هرسال متفاوت هستند. بانكهای ناكارا موجود در نمونه كه برای رسیدن به كارایی نیازمند كاهش در ورودیهای خود هستند، درصد كاهش درهر ورودی برای این بانكها مشخص شده كه بر این اساس این بانكها نیز میتوانند با توجه درصد كاهش مشخص شده در ورودیها، خود را به مرز كارایی برسانند و در محیط رقابتی موجود فعالیت قویتری داشته باشند