بررسي عنصر مدح در اشعار حطئيه

ادبيات هر قوم نشان دهنده ي رسوم، عقايد و افكار آن قوم است. شعر كه به عنوان مهمترين جزء ادبيات شمرده مي شود، مي تواند به مانند آيينه ي درخشاني زندگي و محيط سراينده اش را به خوبي بازتاب دهد. شعر عرب، نماد و آيينه ي افكار و انديشه قوم عرب است. در عصر جاهلي، بازار شعر و ادب بسيار گرم بود. شاعران با توانايي شگفت انگيزي كه دارا بودند، آثارشان را در معرض شنود علاقه مندان قرار مي دادند. گسترهي اين محيط شعري وسيع، ولي اقرار و اعتراف به نيكويي هاي آثار هر شاعر از سوي حريفان، اندك بود. شعرايي كه هر كدام با سبك شعري متفاوت، به ايراد اشعار مي پرداختند. با ظهور دين مبين اسلام، نوعي ديگر از ادبيات به سبك و سياق اسلامي در اين جامعه پديدار گشت. نقطه اتصال ادبيات جاهلي و ادبيات اسلامي با عنوان ادبيات مخضرم مشهور است. جرول بن اوس مشهور به حطييه، بنا بر قول صاحب نظران ادبيات، در جايگاه بزرگترين شاعران دورهي مخضرم قرار مي گيرد. توانايي، شهرت ادبي و تاثير گذاري اجتماعي از مهمترين ويژگي هاي اين شاعر است. بررسي اغراض و فنون شعري اين شاعر، ميدان وسيعي از داده هاي ادبي و تاريخي را در اختيار ما قرار مي دهد و ما را به عمق تاثيرگذاري اجتماعي شعر واقف مي گرداند. حطييه با شعر هاي متين خويش به گروه التنقيح وابسته بود، گروهي كه استاد نخست آن اوس بن حجر است. شيوه ي جستجو و نگارش مباحث در اين پژوهش مبتني بر تحليل ديدگاه هاي اين شاعر در اغراض و فنون شعري شامل: مدح و هجاست