خاستگاه شناسي سنت داستان نويسي مدرن در ايران

برخلاف آنچه تصور مي شود داستان مدرن فارسي در قرن شمسي جاري، صرفا ادامه و تقليدي از داستان نويسي غربي نبوده است. قايل شدن به خاستگاهي واحد در اين حوزه، ناديده گرفتن عوامل مهمي را به دنبال دارد كه صرفا نيروهاي موثر بيروني نبوده اند. از اينرو شناسايي يك سنت منسجم داستاني و روايي درون زبان فارسي مي تواند بر ساحت هايي از تاريخ داستان معاصر فارسي، به منظور فهم دقيق تري از آن، پرتو افكند. مقاله حاضر مي كوشد طي يك قرايت از چيستي و فلسفه مفهوم خاستگاه ، سنت هاي ادبي داستان مدرن فارسي را بررسي كند. بررسي اين سنت ها، پژوهش را وارد حوزه اي ميكند كه در آن عوامل تاريخي موثر در تكوين داستان نويسي مدرن فارسي شناخته شوند. در اين راستا بررسي نثر روايي كتاب هاي مقدس، مسيله ترجمه و متون منثور كلاسيك اهميتي وافر دارند.به ميانجي بررسي اهميت ترجمه و نهضت هاي آن در زبان فارسي، و همچنين واكاوي سنت روايي در ادبيات منثور فارسي در قرون گذشته مي توان دريافت كه سبكها و مكاتب داستان نويسي قرن بيستم در غرب، همواره تنها خاستگاه شكل گيري اين امر در ايران نبوده است. هرچند تا كنون پژوهش هاي علمي در باب سنت داستان نويسي شرقي و به طور خاص ايراني انجام پذيرفته، اما مقاله حاضر مي كوشد با بررسي متون نظري و فلسفي رابطه ميان سنت ادبي و خاستگاه هاي تاريخي آن را برجسته سازد. از اينرو ضروري است به نقاط همگرايي و همچنين گسست زبان ادبي و روايي از خاستگاه هاي تاريخي نظري دقيق معطوف گردد. قابل ذكر است روش تحقيق در اين مقاله بر اساس روش كتابخانه اي و با استفاده از فيش برداري صورت پذيرفته است