پيش بيني انتظار از ازدواج برمبناي سطوح خودانتقادگري و باورهاي غير منطقي دانشجويان دانشگاه آزاداسلامي واحد كرمانشاه

هدف پژوهش حاضر پيش بيني انتظار از ازدواج بر مبناي سطوح خودانتقادگري و باورهاي غير منطقي دانشجويان دانشگاه آزاداسلامي واحد كرمانشاه بود. روش اين تحقيق توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانشجويان دانشگاه آزاد واحد كرمانشاه در سال تحصيلي 69-1395 بودند كه تعداد آن ها حدود 13000 نفر مي باشد. نمونه آماري در اين پژوهش نيز با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي و برحسب جدول مورگان تعداد 360 نفر از دانشجويان به عنوان نمونه انتخاب شدند و سپس از طريق پرسشنامه هاي انتظار از ازدواج، سطوح خودانتقادگري و باورهاي غير منطقي مورد بررسي قرار گرفتند. يافته ها نشان داد بين خودانتقادي دروني شده با انتظار از ازدواج دانشجويان رابطه مثبت معني داري وجود دارد. هم چنين بين خودانتقادي مقايسه اي با انتظار از ازدواج دانشجويان رابطه مثبت معني داري وجود دارد. بين باورهاي غير منطقي با انتظار از ازدواج دانشجويان رابطه مثبت معني داري وجود دارد. متغير الگوهاي ارتباطي خانواده در زمينه گفت و شنود با ضريب بتاي 0.34، متغير بلوغ عاطفي با ضريب بتاي 0.28، و متغير الگوهاي ارتباطي خانواده در زمينه همنوايي با ضريب بتاي 0.22 مي توانند به طور مثبت و معني داري انتظار از ازدواج دانشجويان را پيش بيني كنند.