بررسي تطبيقي حسرت سروده هاي مسعود سعد و معتمد بن عباد

حسرت گذشته و دلتنگي براي آن چه از دست رفته از ديرباز از جمله مضامين شعري بوده و شاعران در چكامه هاي خود به نحوي حسرت گذشته و دلتنگي حاصل از آن را با ابزارهاي زباني و تصوير هاي شعري گوناگون بيان كرده اند. پژوهش پيش رو با روش توصيفي- تحليلي، و در پرتو مكتب آمريكايي ظهور و بروز اين پديده روانشناختي- اجتماعي را در سروده هاي اين دو شاعر سرآمد حبسيه سرايي در ادب فارسي و عربي مورد مطالعه تطبيقي قرار داده است. بر آينده پژوهش نشان مي دهد كه اين موضوع به عنوان يكي از رفتارهاي ناخودآگاه فرد در اشعار مسعود سعد و معتمد بن عباد دو شاعر پارسي و تازي سده پنجم كه هر دو درد و رنج زندان را تجربه كرده اند نمود برجسته اي يافته است. غم دوري از وطن، يادكرد حسرت آميز روزگار خوش گذشته، سوگ عزيزان، اندوه بر فراق يار، حسرت بر جاه و مقام از دست رفته و شكايت از روزگار خزان ديده پيري، از مؤلفه هاي حسرت سروده هاي آنها به شمار مي رود.