جلوه هاي زبان و ادب عربي در كشف الاسرار ميبدي

كشف الاسرار ميبدي از جمله تفاسير فارسي برجسته اي است كه مؤلف بخشي از انديشه هاي تفسيري و عرفاني خود را در قالب جملات عربي بيان داشته است. اين موضوع در جاي جاي بخش دوم (النوبة الثانية) تفسير به چشم مي خورد، در اين بخش ميبدي گاه به فارسي و گاه به تازي، مفهوم كلي آيات، معاني واژگان، دقائق بلاغي و دستوري آن را توضيح مي دهد و گاه براي بيان مقصود از نقل شواهد و روايات به زبان عربي مدد مي جويد. نثر عربي ميبدي در اين بخش، همانند ادهاي عربي نويس هم عصر خود، از رواني و وضوح برخوردار بوده و ويژگي هاي سبك نثر قرن ششم هجري را در خود نمودار ساخته است. اين بخش فضل عربي داني و تسلط نويسنده بر زبان و ادب عربي را به نيكي ترسيم مي كند. در اين پژوهش با نگاهي به اين اثر نامي سده ششم هجري، به بررسي ويژگي هاي نثر عربي ميبدي و جايگاه زبان و ادب عربي در نزد وي مي پردازيم تا از اين رهگذر، به شناخت مختصات بخش دوم تفسير كه بخش مهم و اعظمي از اين اثر را شامل مي شود، دست يازيم