سيماي امام حسين (ع) در اشعار عربي و ملمّعات ميرزا محمّد جعفر فاخري فسايي

نهضت عاشورا، آيينه ي تمام نماي رويدادي است در تاريخ بشريت، كه تداعي گر نام علمدار آزادگي و سپهسالار دفاع از مظلومان است. با توجه به ارزش و اهميت قيام عاشورا، در فرهنگ اسلام و تشيع، پرداختن به آن و ذكر مناقب حسيني، رسالتي واجب محسوب مي گردد كه روح حماسي و مبارزه با ظلم و فساد را در شرايين خشك و كالبد بي روح تاريخ، تزريق مي كند. از آن پس، سيره عملي آن امام همام و داستان حيات آزادمنشانه ي ايشان، به ويژه با محوريت قيام عاشورا، دستمايه اي ناب و دست آويزي ارزشمند براي ادبيات، به خصوص ادب متعهد، به شمار مي آيد. ميرزا محمد جعفر فاخري فسايي، از شاعران آييني و ذو اللسانين و از جمله شخصيت هاي معاصر ايراني است كه در اشعار فارسي و عربي خود، به مدح و ستايش با نوحه سرايي بر مصائب اهل بيت (ع)، به ويژه امام حسين (ع)، پرداخته و احساسات لطيف و عميق خويش را نسبت به ايشان به نظم در آورده است. در پژوهش حاضر سعي بر آن است تا پس از معرفي اين عارف و شاعر بزرگ، با شيوه توصيفي تحليلي، به نقد و بررسي سيماي امام حسين (ع) در اشعار عربي ايشان پرداخته، بن مايه هاي پايداري و مضامين ناب حسيني آن اشعار را استخراج نماييم. فاخري در ابيات گسترده اي، به حوادث نهضت عاشورا و اهميت و جايگاه آن در مكتب اسلام و تشيع پرداخته است و عاشورا را زنده كننده ي اسلام ناب محمدي معرفي مي كند. از ديگر محورهاي اشعار فاخري، اشاره به مناقب و فضيلت هاي سالار شهيدان است كه شاعر، امام (ع) را كشتي نجات بشريت مي داند.