بررسي انواع "نماد" در شعر فروغ فرخزاد

نماد زادگاه هنر است و با عيني ترين و ملموس ترين گفتار انساني يعني شعر ارتباطي گسترده دارد. مساله اصلي در اين مقاله در شعر فروغ فرخزاد است. فروغ را مي توان در زمره آن دسته از شاعران معاصر فارسي دانست هر يك «نماد» بررسي انواع از شاعران علاوه بر آن كه از نمادهاي طبيعي بهره جسته اند، برخي نمادهاي اختصاصي نيز آفريده اند كه به شهرت و ماندگاري شعرشان كمك كرده است. در اين مقاله برخي نمادهاي طبيعي ( مانند اقيانوس، دريا، مرداب، برف و ..) و برخي نمادهاي اختصاصي ( مانند هفت سالگي، جمعه، شرم شكوفه، ماران و ...) به تفكيك بررسي و تحليل شده اند. يافته هاي اين مقاله نشان مي دهد كه فروغ در شعر خويش بارها از كاركرد نمادين طبيعت بهره جسته است. در شعر او مرداب نماد انزوا و تنهايي به عنوان يكي از دستاوردهاي منفي زندگي مدرن بشر امروزي است. در نقطه مقابل، اقيانوس در نگاه عاشقانه فروغ مي تواند نماد شكوه و هيبت توام با غربت و دوري باشد .فروغ نوميدانه و بدون اينكه تلاش كند فرد ديگري را عامل ياس و اندوه خود بداند، خويشتن خويش را مقصر مي خواند و چندان اميدي به رخت بربستن اين اندوه و يافتن كسي كه دركش كند را ندارد. فروغ در عصري كه عمده ي شاعران فارسي به تبليغ انديشه شان مي پردازند تا حد ممكن سعي كرده است كه شعرش ابزاري براي بيان انديشه هايش نباشد بلكه عواطف و تجربه هاي انساني را در عالي ترين وجه زباني بيان كند.