انديشه هاي وطن دوستي، صلح و جنگ در اشعار دو شاعر مقاومت نزارقبّاني و قيصر امين پور

يكي از مهم ترين تحوّلات ادبي در شعر معاصر در هر دو زبان فارسي و عربي، ادبيّات مقاومت است. مقاومت، نوعي ادبيّات متعهّد و ملتزم است كه از طرف مردم و پيشروان فكري جامعه در برابر آنچه حيات مادي و معنوي آنها را تهديد مي كند، به وجود ميآيد و اصلي ترين مسائل در حوزۀ آن، دعوت به مبارزه، ترسيم چهرۀ بيدادگري، ستايش آزادي و آزادگي، گشودن افق هاي روشنِ پيروزي، انعكاسِ مظلوميتِ مردم، جانفشاني هاي مبارزانِ راه آزادي و بزرگداشت شهداي آن است. پژوهش حاضر به طور خاص به بررسي آن دسته از آثار دو شاعر معاصر و مسلمان، نزار قبّاني و قيصر امين پور مي پردازد كه بيشتر معطوف به نقد يا ردّ ديدگاه هاي جنگ طلبانه و با نوعي مخالفت صريح يا ضمني با پديدۀ جنگ سروده شده اند.بر اساس نتايج به دست آمده، مي توان تحوّل تدريجي آشكاري را در ديدگاه اين دو شاعر دربارۀ مسألة ميهن دوستي و جنگ و صلح ملاحظه كرد. در ابتدا آثار هر دو شاعر، داراي گفتماني اميدوارانه و انقلابي و جزمي و جنگ طلبانه بوده است، امّا پس از گذشت سال ها و مشاهدۀ ويراني هاي ميهن و وضعيت اسفناك جنگ زده ها و تبعات ويرانگر جنگ، به ويژه در شعر امين پور ترديدهايي مشاهده مي شود كه رفته رفته جنگ و نزاع را مقوله اي غير متعارف دانسته،محتواي اشعارشان، به گفتماني يأس آلود و شكّاكانه و سپس انسان مدار، جنگ ستيز و صلح جويانه تحوّل مي يابد.