تبيين نقش رويكرد توسعه پايدار در روستاهاي حوزه كلانشهري (مطالعه موردي كلانشهر تهران)

سكونتگاههاي انساني به عنوان نظام هاي جغرافيايي و واقعيت هاي مكاني – فضايي، متاثر از عوامل و نيروهاي فضاساز در يك فرآيند زماني - مكاني بوجود آمده و همواره تحت تاثير فرآيند هاي دروني و بيروني (اجتماعي- فرهنگي، اقتصادي و محيطي-اكولوژيك) در حال تغيير و تحول ب وده اند. در اين ميان سكونتگاههاي روستايي به عنوان جزيي از نظام هاي جغرافيايي كه متشكل از اجزاء مرتبط به هم مي باشند، متاثر از موقعيت و جايگاه مكاني- فضايي، نحوه تعامل يا ارتباط (ارتباط دروني و بيروني) با مراكز شهري، خود در گذر زمان همواره دستخوش تحولاتي شده اند. در حال حاضر از جمله رويكردهاي حاكم، پس از تطور و تحول تاريخي انواع رويكردها و ديدگاههاي مختلف مرتبط با توسعه، رويكرد توسعه پايدار است كه به عنوان رويكرد غالب، ساختار فكري برنامه يزان را در ساماندهي فضاهاي جغرافيايي تحت تاثير قرار داده است، كلانشهر تهران علاوه بر سطح ملي، در سطح منطقه اي وناحيه اي نيز بالاترين تعداد و تنوع كاركردها را دارد و بعنوان مكان مركزي برتر، ارايه كننده كالاها وخدمات مختلف به شهرها و روستاهاي اطراف حوزه اش مي باشد. بدين ترتيب بنظر مي رسد جهت كاهش آثار غيراصولي شهرها بر نواحي روستايي و تضمين منافع اقتصادي، اجتماعي و محيطي هر يك، تاكيد بر رويكرد مديريت توسعه پايدار امري اجتناب ناپذير تلقي مي گردد. بنابر اين طبق يافته هاي پژوهش در مجموع، از آن جا كه بروز تحولات اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي وفضايي- كالبدي وشكل گيري كاركردهاي جديد در نواحي روستايي اطراف تهران بصورت خودجوش و فاقد هر گونه حركت برنامه ريزي شده بوده است, آثار و پيامدهاي نامطلوبي هم بر شهر تهران و هم بر نواحي اطراف آن بر جاي گذاشته است كه به همين دليل كنترل و هدايت تحولات در نواحي اطراف تهران در راستاي توسعه ي يكپارچه و پايدار نواحي شهري و روستايي از طريق تهيه و اجراي طرح هاي ساماندهي ضروري مي باشد.