ارزيابي اقليم گردشگري با استفاده از شاخص TCI و نمودار اولگي (مطالعه موردي: شهرستان ميبد)

نوع اقليم و فعاليت هاي گردشگري دو پارامتر مهم هستند كه به طرق مختلف با يكديگر در ارتباط بوده و در دو مقياس جهاني و محلي داراي اهميت مي باشند. اطلاعات حاصله از شرايط اقليمي جهت برنامه ريزي در خصوص چگونگي گذراندن اوقات فراغت در زمان هاي مختلف بسيار سودمند مي باشد. در اين پژوهش با استفاده از شاخص اقليم گردشگري (TCI) و روش اولگي اقدام به ارزيابي اقليم آسايش گردشگري شهر ميبد از استان يزد شده است. شاخص (TCI)؛ 7 پارامتر اقليمي: حداكثر دماي روزانه، ميانگين دماي روزانه، ميانگين حداقل رطوبت نسبي (به درصد)، ميانگين رطوبت نسبي روزانه (به درصد)، بارش و كل ساعات آفتابي را به عنوان مبنا موردبررسي قرار مي دهد و درنهايت كيفيت اقليم منطقه را براي ورود گردشگران تعيين مي نمايد. نمودار يا شاخص زيست اقليمي (بيوكليماتيك انساني) كه به شاخص اولگي نيز معروف است، شاخصي است كه بيانگر شرايط آب و هوايي يك ايستگاه يا منطقه ازنظر آسايش و راحتي مي باشد. اين شاخص از 4 پارامتر حداكثر دما، حداكثر رطوبت نسبي، حداقل دما و حداقل رطوبت نسبي را براي دو بخش شرايط شبانه و شرايط روزانه محاسبه مي كند. به منظور بررسي اقليم آسايش منطقه ميبد با دو روش فوق از داده هاي 10 ساله (1393-1384 ) ايستگاه هواشناسي استان استفاده شد و مجموع پارامترهاي مرتبط با هريك از اين شاخص ها مورد ارزيابي قرار گرفت كه مشخص شد بر اساس شاخص (TCU) بهترين ماه هاي ورود گردشگران اسفند و آبان بود كه از شرايط ايده ال برخوردارند و ماه هاي تير و مرداد به لحاظ كيفي در پايين ترين سطح قرار گرفتند، درمجموع بر اساس اين شاخص مي توان منطقه را منطقه اي مطلوب براي فعالي تهاي گردشگري قلمداد كرد چراكه عمده ماه هاي منطقه در شاخص (TCI) با رتبه هاي خوب تا ايده آل طبقه بندي شدند. روش اولگي نيز حاكي از آن است كه بهترين ماه براي گردشگري ارديبهشت ماه است كه در نمودار اولگي در منطقه آسايش واقع شده است.