مديريت شهري با رويكرد محله محوري

امروزه رشد شتابان شهرنشيني و شهرگرايي به ويژه در كشورهاي جهان سوم، اداره شهرها را با مشكلات جدي روبرو كرده است. رشد سريع شهرها نسبت به ناتواني و ناكارآمدي سازمان هاي ارائه دهنده خدمات و زيرساخت ها، مهاجرت از روستاها به شهرها، كمبود خدمات رفاهي براي شهروندان، نا به هنجاري هاي اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي، ترافيك، آلودگي هوا، كمبود سرانه ها و كاهش عدالت اجتماعي در شهرها از مهمترين مشكلات اين شهرها است كه ناتواني دولت در حل اين مشكلات نيز بر پيچيدگي اين موضوع دامن زده است. با توجه به گسترده بودن مقوله شهرنشيني نقش مديريت شهري و تلاش براي اداره هرچه بهتر شهر براي مسئولان و دولت اهميت روزافزون پيدا كرده است. از جمله رويكردهاي مهمي كه در چند دهه ي اخير مديران شهري به آن توجه خاص داشته اند و به عنوان كارآمد ترين سيستم مديريت شهري بيان كرده اند؛ مديريت محله محور است. در اين ديدگاه اداره بخشي از امكانات محله به خود مردم سپرده ميشود و مشاركت مردم از اهميت خاصي برخوردار است زيرا خود مردم به عنوان مصرف كنندگان خدمات هستند و نسبت به پتانسيل ها و كاستي هاي موجود در محله خود آگاهي بيشتري دارند پس بهتر ميتوانند براي محله خود تصميم بگيرند. اجتماع محلي مناسب ترين بستر را براي دستيابي به توسعه پايدار شهري ايجاد ميكند زيرا روابط بوم شناسانه، با تجارب جمع و تعهدات اخلاقي اعضا، مورد ارزيابي قرار مي گيرد و شيوه معيشت و بهبود سطح زندگي مردم هماهنگ با ظرفيت محيط، به كار گرفته ميشود. در مديريت محله محور، مردم و تامين نيازهاي اساسي آنها از اولويت خاصي برخوردار است كه جز از طريق مشاركت مردم محله ميسر نخواهد بود. تجربيات نشان داده است كه عدم مشاركت مردم در مديريت شهري باعث تحميل زيان هاي زيادي برشهر و ساكنان آن شده است. در اينجا سعي بر آن است تا به اهميت محله محوري در مديريت شهري و شناسايي عوامل موثر در مشاركت مردم در مديريت شهري پرداخته شود و در آخر پيشنهاداتي جهت بالا بردن مشاركت مردم ارائه مي شود كه از طريق مطالعات كتابخانه اي و اسنادي به اين امر پرداخته مي شود.