تحليل و بررسي دهستان هاي شهرستان طارم از لحاظ شاخص هاي توسعه يافتگي با استفاده از تكنيك ويكور و تحليل خوشه اي

توزيع متعادل امكانات و خدمات براى از بين بردن تفاوت هاى منطقه اى و ايجاد تعادل در سطح منطقه، از اصول قابل توجه در ادبيات برنامه ريزى منطقه اى است. از طرفى، در كنار توسعه ملى و همه جانبه، توسعه مناطق به منظور استفاده از قابليت ها و امكانات آنها از اهميت بسيارى برخوردار است. بدين منظور، نخست بايد به شناسايى بخش هاى مختلف اقتصادى، اجتماعى، فرهنگى، زيربنايى و ... مناطق روستايي و شهري پرداخت. به همين جهت، هدف از مقاله حاضر سطح بندي دهستان هاي شهرستان طارم از لحاظ شاخص هاي توسعه يافتگي مي باشد. نوع تحقيق كاربردي، روش تحقيقتوصيفي – تحليلي و براي جمع آوري اطلاعات و داده هاي مورد نياز از مطالعات كتابخانه اي و ميداني استفاده شده است.همين طور، 11 شاخص تلفيقي و تركيبي در ابعاد مختلف (زيربنايي، اقتصادي، اجتماعي، بهداشتي، درماني، فرهنگي و...) انتخاب شده و از طريق تكنيك ويكور و آزمون تحليل خوشه اي به ارزش گذاري آنها در محدوده مورد مطالعه (طارم) پرداخته شده است. همچنين به منظور وزن دهي به شاخص ها، از مدل آنتروپي استفاده شده است. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي دهد، دهستان هاي گيلوان و دستجرده به ترتيب داراي بيشترين سطح توسعه يافتگي و دهستان هاي آببر، درام و چورزق به ترتيب داراي كمترين سطح توسعه يافتگي مي باشند. به گونه اي كه در مدل ويكور دهستان گيلوان با مقدار (Q (0/117 در رده اول و توسعه يافته و دهستان آببر با مقدار (Q (1 در پايين ترين رده و محروم ترين دهستان شناخته شده است. و در آزمون تحليل خوشه اي دهستان هاي گيلوان و دستجرده در رده توسعه يافته و دهستان هاي آببر، چورزق و درام در رده دهستان هاي محروم قرار گرفتند.