آسيب شناسي اخلاقي در نشر مقاله هاي علمي در عرصه كشاورزي

امروزه نشر مقاله هاي علمي به عنوان يكي از ضرورت هاي جامعه علمي در ايران به شدت مورد توجه است. ليكن در اين عرصه، تأكيد بر رشد كمي و يكي از مبناهاي اصلي قرار دادن تعداد مقاله هاي علمي به عنوان ملاك ارتقاي پژوهشگران،گاهي باعث بروز مسائلي مي شود كه به لحاظ اخلاقي، پسنديده نيست. بر اين اساس، هدف اين مقاله بر آسيب شناسي اخلاقي نشر مقاله هاي علمي در عرصه كشاورزي، با استفاده از يك تحليل توصيفي و اسنادي قرار گرفت. در اين مورد، نظريه نسبي و نظريه فراگير يا عمومي از جمله مهمترين نظريه هاي قابل كاربرد هستند. طبق نظريه فراگير يا عمومي، قوانين جهان شمول بوده و همواره بايد معيار رفتار پژوهشگران باشند؛ اما بر اساس نظريه نسبي هدف وسيله را توجيه مي كند؛ بدين صورت كه قضاوت در مورد هر عمل بايد بر اساس نتايج حاصله از آن باشد. از مهمترين آسيب هاي اخلاقي در نشر مقاله هاي علمي مي توان داده سازي، دست كاري داده ها، اضافه كردن نام فرد يا افرادي به ليست نويسندگان كه نقشي در تهيه و نگارش مقاله نداشته اند و بالعكس، كم كردن داده ها براي رسيدن به نتايج دلخواه، عدم اجراي كامل موضوع پژوهش، عدم اجراي روش پژوهش و تحريف در منابع مورد استفاده پژوهش را نام برد. در پايان بر اساس نتايج بدست آمده، پيشنهادهايي در جهت كاهش آسيبهاي اخلاقي در عرصه كشاورزي ارائه شده است.