مرور تجربه حفاظت از منابع طبيعي به روش توانمندسازي جوامع محلي (با رويكرد ايجاد شغل )

منابع طبيعي تجديد شونده در ابعاد مختلف زندگي بشري نقش به سزائي ايفا مي نمايد. در اغلب كشورهاي در حال توسعه در اثر رشد فزاينده جمعيت و عدم آگاهي كافي مردم سطح منابع طبيعي به شدت كاهش يافته است. اين روند تخريب در كشور ما به علل مختلف كه بيان خواهد شد، نگران كننده است. لذا استفاده از توان و مشاركت مردم با توجه به گستردگي فعاليت ها و لزوم نظارت در پي گيري طرح ها و پايدار نمودن فعاليت هاي حفظ، احياء و توسعه منابع طبيعي الزامي است. جوامع محلي در صورت توانمندي مهمترين محور توسعه خواهند بود. زيرا آنها نيازهاي منطقه را مي شناسند و سالها بطور جدي با آن روبرو شده اند و در صورتي كه توانمند شوند و دانش بومي آنان با دانش نوين همراه گردد، بهترين راهكار براي مديريت و حفاظت از منابع طبيعي تجديد شونده محسوب مي شوند. دراين مقاله كه برگرفته از تجارب ميداني در زمينه توانمند سازي جوامع محلي براي حفاظت از منابع طبيعي با رويكرد اشتغال زايي مي باشد در يك فرآيند تدريجي ضمن توانمندسازي، بدليل نياز اصلي مردم و نيزكاهش اتكا به منابع طبيعي و لزوم ايجاد اشتغال جديد رويكرد اشتغالزايي بوجود مي آيد و بخاطر تمايل مردم به افزايش بهره وري اقتصادي و توسعه كشاورزي و دامداري پايدار و حفاظت از منابع آب و خاك و جلوگيري از تخريب سرزمين فرهنگ سازي شده و بعد از ارائه طرحهاي كاربردي در گروهها با تشكيل صندوق و با قبول پس انداز بعنوان اصل خوداتكايي تقويت شده و با ادامه و كمك به اجراي طرح ها كمك به فقرزدايي خواهد شد. همه اين عوامل بسان حلقه هاي يك زنجيرند كه تنها با نگاهي نظامند و جامع به آن مي تواند به موفقيت رهنمون گردد.