نقش كارآفريني و كسب و كارهاي خرد در توسعه پايدار روستايي: مفهوم سازي از عنصر مركزي در دوگانه محيط زيست و اقتصاد

در چارچوب منطق يا روش شناسي فازي، كارآفريني روستايي به مثابه عنصر مركزي دوگانه ممتد و تاريخي محيط زيست/ اقتصاد است. به اين معني كه در بسياري از كشورهاي جهان سوم از جمله در ايران به علت پيروي از رويكردهاي تك ساختي و عدم توجه به ابعاد مختلف توسعه، معمولا شاخص هاي ضعيف اقتصادي همانند درآمد سرانه، رشد صادرات، ضريب شهرنشيني و .... جايگزين مفهوم گسترده توسعه شده است كه همين امر چالش هاي طولاني مدتي در بسترجغرافياي سرزميني ايجاد كرده است كه مهمترين آن ها، تخريب محيط زيست و از بين رفتن بسياري از تالاب ها و آلودگي رودخانه و درياها و خليج ها شده است كه با توجه به عقب ماندگي و سطح گسترده بيكاري در حاضر نيز امكان تحديد رشد اقتصادي به نفع تالاب ها و درياها و محيط زيست وجود ندارد. از اين رو اين مقاله در بستر محيط زيست روستايي بر آن است كه كارآفريني شبكه اي جوامع روستايي مبتني بر ظرفيت ها و امكانات و همچنين محدوديت هاي زيست محيطي مي تواند اين دو سر طيف اين دوگانگي را به هم نزديك كند. هدف اين مقاله مفهوم سازي نظري و تئوريك به منظور ادراك و فهم بستر هاي مساعد و مشترك اين دوگانه براي توسعه پايدار روستايي است.