بررسي جايگاه آب در برنامه هاي توسعه ايران

آب يك منبع كمياب و عنصر حياتي در عين حال تجديدپذير است كه انسان به طور مستمر در هر زمان و مكان به آن نياز دارد. سرزمين ايران به واسطه موقعيت ژئوپليتيك خاصش جز مناطق كم آب جهان بشمار مي آيد كه همواره با تهديد كم آبي روبرو بوده و هست. در حال حاضر مروري كلي بر وضعيت بخش آب و اجزاي آن، وضعيت رضايت بخشي را براي آن متصور نمي كند. بر اين اساس لازم و ضروري است تا در برنامه هاي كلان كشور از جمله برنامه هاي توسعه اي به آب توجه جدي گردد. بررسي هاي برنامه هاي توسعه اي قبل از انقلاب در مورد آب نشان مي دهد كه تصوري مبني بر اينكه در آينده بروز مشكلاتي براي آب وجود داشته باشد در اذهان خطور نمي كند. بر اين اساس اشخاص و ارگان هاي مختلف به هر شكلي كه مي خواستند از منابع آبي بهره بردار مي كردند و برنامه ريزي هاي دولت در زمينه بهره برداري از منابع آبي بيشتر توسعه كشت آبي در بخش كشاورزي، سد سازي و شبكه هاي انتقال و توزيع آب براي مصارف مختلف بوده است. اين رويكرد همچنان در برنامه هاي توسعه اي بعد از انقلاب نيز همچنان ادامه دارد. همچنين با توجه به وضعيت رضايت موجود در بخش آب مي توان بيان كرد كه اين برنامه هاي توسعه اي در ارتقاي آب موفق نبوده اند. چرا كه اغلب تفكر سازه اي در تدوين و عملكرد اين برنامه ها غالب مي باشد.