بررسي تطبيقي شعر از ديدگاه ابن سينا و ابن رشد

تعريف شعر، عناصر سازنده شعر، مؤلفه هاي يك شعر خوب، و بطور كلي فلسفه شعر، يكي از مهمترين موضوعات مربوط به نقد ادبي است كه باعث شده است ادبا و منتقدين بسياري در اين باره اظهار نظر كنند. علاوه بر ادبا، فيلسوفان نيز - از زمان افلاطون تا فيلسوفان معاصر - در اين وادي گام نهاده اند و به طرح ديدگاه هاي خود پرداخته اند. در يونان باستان، ارسطو به عنوان صاحب سبك ترين فيلسوفي كه به مقوله شعر پرداخت، توانست تأثيري شگرف و ژرف بر منتقدين ادبي پس از خود نهد؛ به گونه اي كه حتي فيلسوفان مسلمان ، از اين تأثير پذيري بركنار نماندند. ابن سينا و ابن رشد از جمله اين فيلسوفان مسلمان بودند كه دست به تلخيص و تفسير فن شعر ارسطو زدند و در خلال اين كار، ديدگاه هاي خود را نيز اعمال نمودند. از جمله نكات مشابه اي كه مي توان در ديدگاه اين دو فيلسوف مشاهده كرد، بحث در باب محور تعريف شعر بر « خيال انگيزي» و عوامل آفرينش شعر در وجود آدمي است. همچنين هر دو فيلسوف به بحث در باب خطاهاي شعرا و نيز انواع ادبي از جمله كمدي و تراژدي مي پردازند.