بررسي مفاهيم انسان شناسي زبان در داستان «ركسانا»

زبان سيستم مرتب و منظمي است كه در هر شرايطي مي توان از آن بهره برد و انسان را قادر مي سازد تا علاقه ها، عقايد و ادراكش را با نشانه ها توجيه كند. زبان در جامعه داراي كاركردهاي متفاوتي است كه اين كار كردها بستگي به نوع جامعه دارد. همه مسائل مربوط به زبان و فرهنگ در شاخه بزرگ و جديدي به نام «انسان شناسي زبان» كه از انسان شناسي، زبان شناسي توصيفي و زبان شناسي تاريخي سرچشمه گرفته مورد بررسي قرار مي گيرد. مؤدب پور يكي از نويسندگان معاصر ادب پارسي است كه به محاوره نويسي و عامه پسندنويسي روي آورده است. آنچه در پژوهش حاضر به آن پرداخته شده بررسي آن دسته از مقولاتي است كه در حوزه انسان شناسي زبان قرار مي گيرد و مؤدب پور در نگارش داستان «ركسانا» از آنها بهره گرفته است. براي گردآوري اطلاعات اين پژوهش با مداقه در نزديك به بيست منبع معتبر، نگرش هاي انسان شناسي زبان مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. پژوهش حاضر بيانگر آن است كه: به سبب لحن محاوره اي مؤدب پور در ديالوگ نويسي در نگارش اين داستان از لهجه هاي اجتماعي استفاده نشده است. همچنين به سبب غيررسمي بودن مكالمات، جملات داستان كوتاه و ناقصند و از صفات و قيود و ضماير فاعلي به ندرت استفاده شده است.