تحليل مؤلفه هاي گروتسك در منظومه «بيژن و منيژه شاهنامه كردي»

سبك گروتسك(grotesque) پديده اي است در ادبيات و هنر كه با هم در آميختن متضادها، تلاش مي كند تا مفاهيم گوناگون و پيچيده اي را بيان كند. اين پديده در قرن 16 ميلادي در فرانسه پديد آمد و موضوع تحليل زيبايي شناختي و ارزيابي ارزنده قرار گرفت. با پي بردن به تضاد ميان محتواي خوفناك يا مشمئز كننده با شيوهي كميك در متن، واژه گروتسك به ذهن خطور مي كند كه خويشاوندي بسيار نزديكي با نابهنجاري جسماني دارد. منظومه بيژن و منيژه شاهنامه كردي هر چند قبل از زمان باب شدن اين مفهوم و مفاهيم آن در ادبيات جهان و ادبيات ايران سروده شده است، اما مي تواند به معرفي مؤلفه هاي گروتسك شامل واقعيتها و تخيل هاي موجود در ساختار داستان خود از قبيل مكانها، فضاها و يا موجودات گروتسكي ترسناك، بي تناسب، چندش آور و يا مضحكك، حالتها و رفتارهاي شخصيتهاي داستان كه نمود گروتسكي دارد بپردازد و در بخش ديگر با توجه به تعريف گروتسك و در مقابل با در نظر گرفتن ادبيات شفاهي و فولكلور و باورهاي عاميانه كه روايت داستان منظومه بيژن و منيژه شاهنامه كردي بخشي از اين ادبيات هستند با مفهوم گروتسك بيگانه نيستند؛ موجودات داستان منظومه مثل فرزند اكوان ديو، مكانها و فضاها، مثل چاه بيژن و صحنه هاي ترسناك مثل نبرد پهلوانان، صحنه مضحك مثل نبرد رستم و افراسياب و ده ها نمونه ديگر مؤلفه هاي گروتسك هستند كه در اين مقاله اثر و رد پاي آن به صورت دقيق مورد تحقيق و تحليل قرار مي گيرد.