«بازتاب مولفه هاي جنبش رمانتيسم در انديشه هاي فروغ فرخزاد»

اواخر قرن هجده و اوايل قرن نوزدهم ميلادي جنبشي ظهور كرد كه آن را رمانتيسم و پيروان آن را رمانتيك ناميدند. اين جنبش به سرعت توانست طرفداران بي شماري را در تمام جهان پيدا كرده و ريشه ي خود را بيش از پيش مستحكم تر سازد. در ايران بعد از مشروطيت شاهد آغاز گري اين مكتب ، كه با سبك نيمايي بروز و ظهور مي يابد هستيم. رمانتيسم داراي مولفه هاي كاربردي است كه از طيف وسيعي برخوردار است و نمي توان تعداد مشخصي را براي آن ذكر كرد اما در بسياري از آن ها اشتراك و يكساني مشاهده مي شود تا از اين طريق شاعران اين مكتب را شناخت و پي برد كه آثارشان بازتاب انديشه هاي اين جنبش است . فروغ فرخزاد اولين نماينده ي زن در قرن معاصر است كه بازتاب جريان هاي رمانتيسمي در اشعارش مشاهده مي شود ؛ وي مولفه هايي از قبيل: عشق، طبيعت گرايي، مرگ انديشي، اندوه بي حد و مرز، نوستالوژي و ... را در اشعارش منعكس ساخته است كه توجه وي به اين گونه مسائل در سال هاي ابتدايي حياتش نمود بيشتري دارد كه علت آن هم بر مي گردد به زندگي زناشويي و شكست وي ؛ اما هر چه از حيات شعري اش رو به جلو قدم مي گذارد اين عناصر جايگاه خود را با از دست داده ، با كمرنگ مي شوند و با با قوت هر چه تمام تر سر جاي خود ثابت مي مانند. اين پژوهش قصد دارد تا مولفه هاي مكتب رمانتيسم را در اشعار اين شاعر مورد ارزيابي و تحليل قرار داده ، جايگاه آن ها را در ذهن و انديشه ي فروغ فرخزاد به عنوان اولين زن شاعر در تاريخ ادب فارسي ، مشخص سازد .