نگاهي به سيماي زن در آثار داستاني منصور ياقوتي

زنان به عنوان نيمي از جامعه، همواره مورد توجه شاعران و نويسندگان ايراني قرار گرفته اند؛ اما تحولات سياسي، اجتماعي و ادبي ايران در آستانه قرن بيستم و آشنايي با تفكرات فمنيستي، باعث شد ماهيت زن ايراني با نگاهي ديگر گونه مورد توجه محافل اجتماعي قرار گيرد. از اين رو، به تبع دگرگوني ديدگاه هاي جامعه نسبت به زنان، تغيير نگرش نسبي - و هر چند اندك و محدود - شاعران و نويسندگان به زنان نيز مطرح گرديد و سيماي متفاوت تري از آنها در شعر و داستان معاصر ايران به تصوير كشيده شد. منصور ياقوتي يكي از داستان نويسان معاصر ايران است كه در آثار داستاني خويش، توجه ويژه اي به زنان به ويژه زنان مناطق غرب ايران داشته و تلاش كرده است با خلق شخصيت هاي متعددي از آنها در آثار خويش، بسياري از دغدغه هاي زنان ايراني (به ويژه زنان ستي) را به تصوير بكشد. بنابراين پژوهش حاضر، با رويكرد توصيفي - تحليلي، بر آن است تا سيماي زنان را در آثار داستاني منصور ياقوتي، بررسي و تحليل كند. بررسي ها نشان مي دهد كه منصور ياقوتي گاهي اوقات، سيمايي منفعل و مظلوم از زنان در قبال زورگويي هاي مردان نشان مي دهد و در پاره اي موارد، نقش مادرانه زنان را به تصوير مي كشد كه محوريت و ستون خانواده بر عهده اوست.