جلوه هاي پايداري در اشعار محمدجواد محبت

شعر مقاومت در فرهنگ و ادب فارسي پيشينه اي طولاني دارد؛ اما تأثير شاخص آن بيشتر از عصر مشروطه نمايان است. به طور كلي ادب پايداري از اين دوره به بعد به سه شاخه تقسيم مي شود؛ عصر مشروطه، عصر پهلوي و دوران انقلاب اسلامي. بنابراين شاعران متعهد اجتماعي نقش بسزايي در روشنگري، ترغيب و تشويق توده مردم به مقابله و روياروي با حكام مستبد يا هجمه دشمن خارجي بر عهده داشتند و با خلق آثاري در اين زمينه به رسالت اجتماعي خويش عمل كرده اند. محمدجواد محبت يكي از اين شاعران متعهد و انقلابي كرمانشاهي و از پيشگامان شعر گفتاري مي باشد كه توانسته است با اشعاري سهل و ممتنع، والاترين و ژرف ترين مفاهيم انساني را بيان كند. با توجه به اين كه وي در محيط سياسي و اجتماعي (دوران قبل از انقلاب اسلامي و دوران بعد از انقلاب اسلامي را تجربه كرده است، نوع عواطف و تخيل او نيز به تبع اين دو محيط، نسبت به حوادث پيرامونش متفاوت است. از اين رونوشتار حاضر بر آن است تا با روش توصيفي- تحليلي درشعر اين شاعر، نشانه هايي از پايداري و مقاومت را بررسي و تحليل كند. بررسي ها نشان مي دهد كه موضوعاتي چون؛ عاشورا، اصل مهدويت، ميهن پرستي، مبارزه با دشمن، تمجيد از شهدا و ايثارگران، استكبارستيزي، ستايش از امامان و شخصيت هاي مذهبي كه به عنوان نماد مقاومت جلوه گر شده اند، مؤلفه هايي از ادبيات پايداري هستند كه در شعر محمدجواد محبت بازتاب داشته است.