بررسي تطبيقي مضامين پايداري در اشعار «سميح الصباغ» و «رهي معيري»

ادبيات و شعر پايداري، نوعي ادبيات متعهد و ملتزم است كه از طرف پيشروان فكري جامعه و مردم، براي تحصيل استقلال و دفاع از حيات معنوي و مادي به وجود مي آيد و بستري براي تجلي احساسات ديني، ميهن پرستي، آزادي خواهي و حق طلبي با هدف ايجاد روحيه مبارزه و پايداري در ميان مردم مي باشد. سميح صباغ (1947) و رهي معيري (1347-1288) از شاعران بنام و پرآوازه معاصر هستند كه زبان عاطفي و پر احساسشان، نظر مخاطبان فراواني را به خود جلب كرده است. كه با انديشه هاي پايداري و توصيف رشادتها و جانبازي هاي قهرمانان، برجسته ترين مضامين پايداري كه شامل؛ وصف وطن، آزادي خواهي، شهيد و شهادت، جوانان وطن، عزت و سربلندي، عشق به وطن، افتخار به وطن، خفقان ملت و... مي باشند را در شعر خويش به تصوير مي كشند. اين پژوهش نخست بنابر جايگاه و رسالت ادبيات تطبيقي، بر بنيان ديدگاه هاي مكتب آمريكايي، با روش توصيفي- تحليلي و با تكيه بر ديوان دو شاعر پيش رفته تا وجوه اشتراك و افتراق اين مضامين مشخص شود و به اين نتيجه دست يافته است كه هر دو شاعر از شرايط و اوضاع اجتماعي، سياسي و فرهنگي عصر خويش تا حد زيادي متأثر بوده اند و به دليل داشتن روحي سرشار از تعهد، دفاع از وطن در برابر عناصر مهاجم و دشمنان داخلي و خارجي، وطن پرستي و در نهايت رسيدن به آزادي و پيروزي را به عنوان رسالتي در شعر خود انتخاب كرده و با بهره گيري از نمادها و مؤلفه هاي پايداري از عهده اين رسالت بيرون آمده اند.