مقايسه داستان هاي كودكان نادر ابراهيمي و عمر سيف الدين

كودكان هر كشور، آينده سازان آن محسوب مي شوند؛ از اين رو ادبيات كودك و نوشتن داستان ها و سرودن اشعار مناسب آنان ارزش بسيار دارد. يك اثر قابل توجه در اين زمينه، علاوه بر اينكه بايد بتواند كودكان را سرگرم كند و لذت ادبيات را به آنان بچشاند، بايسته است كه در عين سادگي شامل پيام هاي مفيد اخلاقي، آموزشي، اجتماعي و ... باشد. گرچه ادبيات فارسي و تركي، هر دو، جزو غني ترين ادبيات هاي جهان شمرده مي شوند، اما ادبيات كودكان به مفهوم امروزي آن در ايران و تركيه نوپا است. نادر ابراهيمي در ايران جزو پيشگامان و بهترين نويسندگان ادبيات كودك شمرده مي شود و در اين زمينه هم داستان هاي خوب و هم مقالات و كتاب هاي تحقيقي نوشته است. عمر سيف الدين نيز در ادبيات ترك چنين جايگاهي دارد. او نخستين كسي است كه به شيوه نويني به نوشتن داستان براي كودكان پرداخت و در آنها برخلاف ديگر نويسندگان زمان خود، از زبان ساده اي بهره برد. در اين پژوهش بر آنيم تا پس از بيان مقدمات مجملي درباره ادبيات كودك و ويژگي هاي آن، به معرفي احوال و آثار اين دو نويسنده بپردازيم و پس از آن، برگزيده اي از داستان هاي آن دو را تحليل كنيم تا در نهايت به مقايسه شيوه داستان نويسي و ارزش آثار ابراهيمي و سيف الدين بپردازيم.