طرحي براي صلح (بررسي سه شعر از قيصر امين پور با رويكرد صورت گرايي)

رويكردهاي نوين ادبي، مسيري تازه پيش روي ادبيات قرار داده است. با توجه و تعمق در اين رويكردها، مي توان خوانش هاي بديعي از متون ادبي داشت. رويكرد صورت گرايي يكي از همين ابزارهاي نقد و تحليل است، كه فضاي گسترده اي از مفهوم را پيش روي مخاطبان و منتقدان ادبي مي گشايد. در اين مقاله، با رويكرد صورت گرايي به واكاوي اشعاري از قيصر امين پور پرداخته شده است. اين جستار، مي كوشد بعدي متفاوت از ادبيات پايداري را نشان دهد، كه همان صلح و تلاش براي آن است. با اين هدف كه با واكاوي لايه هاي فرمي و ساختاري آثار، به معنا و مفهوم صلح دست يابد تا بتواند پاسخگوي اين پرسش باشد كه قيصر امين پور تا چه اندازه از ويژگي هاي فرماليستي براي برجسته كردن مفهومش سود جسته است. با بررسي در متون، فهميده مي شود كه چگونه قيصر امين پور با گزينش واژگان و زباني متفاوت، براي تعالي ادبيات پايداري، طرحي براي صلح رقم مي زند. همچنين سير روايي اشعار بررسي شده نشانگر پيرنگي غير خطي در اين سه شعر است.