«گونه هاي كنايه در شعر احمد شاملو»

سخن گفتن به شيوه غير مستقيم، جنبه هنري و بلاغي دارد. شاعران با شيوه ها و شگردهاي گوناگون زيبا آفريني و انتقال پيام در چارچوب علم بيان و صورخيال، مقصود خود را به روش غير مستقيم بيان مي كنند. كنايه از زيباترين و دقيق ترين روش هاي هنري گفتار و رساتر از حقيقت است؛ زيرا با استفاده از آن ذهن انسان از ملزوم به لازم منتقل شده با نوعي دليل همراه است. شاعران از اين عنصر زباني براي بيان انديشه هاي خود استفاده مي كنند. در جستار حاضر، به شيوه توصيفي تحليلي با ترسيم محدوده كنايه و اختلاف آن با مجاز، استعاره و مثل، اقسام كنايه در اشعار احمد شاملو - يكي از چهره هاي برجسته شعر معاصر- بررسي شده است. يافته هاي تحقيق نشان ميدهد كه كنايه در شعر شاملو در پنج سطح كنايه از فعل، كنايه از صفت، كنايه از موصوف، كنايه محاوره و كنايه جديد به كار رفته است. او با استفاده از اين عنصر به زبان شعري خويش تشخص و غناي ادبي مي بخشد.