پيكر گرداني هاي زنانه در نمونه هايي از قصه هاي عاميانه

پيكر گرداني يكي از شگردهاي داستان پردازي در قصه هاي عاميانه و داستان هاي تخيلي است. منظور از اين واژه، دگرديسي ذات و ماهيت شخصيت داستاني است. در اين حالت، شخصيت به موجودي فراتر و يا فروتر از آنچه بوده، تبديل مي گردد و يا آنكه نوع تغيير مي كند و مثلا از گياه به انسان و يا از انسان به حيوان مبدل مي شود. در اغلب قصه هاي عاميانه اي كه مبناي آن بر داستان هاي پريان، استوار است، پديده پيكر گرداني قابل مشاهده است. مقاله حاضر بر آن است كه از منظر طبقه بندي پيكر گرداني ها در قصه هاي عاميانه، پيكر گرداني شخصيت هاي زن را در قالب روش توصيفي- تحليلي در چند نمونه از داستان هاي عاميانه گردآوري شده توسط فضل الله مهتدي (صبحي) مورد بررسي قرار دهد. نتايج نشانگر آنست كه ساختار كلي پيكرگرداني در داستان هاي عاميانه تابع اساطير و بازتاب ديگري از آنهاست و به تبع فضاي كلي اين داستان ها كه مبتني بر جدال بين نيروهاي خير و نيروهاي شر است؛ پيكرگرداني قصه هاي عاميانه مزبور، در يك چهارچوب دو قطبي پيكرگرداني مثبت و منفي قابل درك است. اما در پيكر گرداني زنان در اين داستان ها، همچنان تأكيد داستان بر جنبه زنانه آنها است و استحاله آنان با حفظ كاركرد آنها در حوزه وظايف همسري و مادري صورت مي پذيرد.