تحليلي بر برنامه ريزي توسعه روستايي با تاكيد بر ايران (مفاهيم و راهبردها)

روستا كهن ترين شكل سكونت گاه بشري و يكي از قديمي ترين شيوه هاي زندگي بشر است. افول بسياري از تمدن ها نيز به ويراني روستاها و بي توجهي به آنها به عنوان عناصر پايه توليد و رونق اقتصادي مربوط مي شود. برنامه ريزي روستايي به عنوان مكانيسم مناسب جهت تعديل در جابه جايي جمعيت، ايجاد رفاه در روستا و جلوگيري از انهدام منابع طبيعي مطرح گرديد. همچنين توسعه روستايي به عنوان هدف توسعه و يا راهبرد دستيابي به آن در بسياري از كشورهاي جهان كه بخش زيادي از جمعيت آنها در روستاها زندگي مي كنند مورد تاكيد است. در اين بين رشد و توسعه روستاها نيازمند برنامه ريزي و همچنين نظام برنامه ريزي جامع و كارآمد است. عليرغم سابقه بيش از پنجاه ساله برنامه ريزي توسعه در كشور، نظام برنامه ريزي توسعه ملي و توسعه روستايي داراي نارساييهاي اساسي است. در پژوهش حاضر كه با روش توصيفي تحليلي نگارش شده است سعي شده است با استفاده از منابع معتبر اسنادي و كتابخانه اي ابتدا به تعاريف مفاهيم مرتبط با روستا و برنامه ريزي روستايي سپس به روند برنامه ريزي توسعه روستايي در ايران پرداخته و در آخر نيز به ارايه راهبردهايي براي موفقيت هر چه بيشتر در زمينه برنامه ريزي توسعه روستايي اقدام شد