كاهش اثرات منفي توسعه گردشگري بر پديده اكوتوريسم با تاكيد بر نقش معماري

انسان معاصر اگرچه با شتابي فزاينده مرزهاي دانش و تكنولوژي را در مي نوردد و قادر به تجربه شيوه هاي زندگي (Lifestyles) مورد نظر خود است اما در مقابل محيط هاي طبيعي موافق باطبع و سرشت وجودي خود را به طرز غيرقابل باوري مورد تعرض قرار داده و به تدريج از دست مي دهد. اين در حاليست كه همراه با رشد شتابان مدرنيزاسيون عطش و نهاز او را براي آرام گرفتن در محيط هايي كه بكارت آنها حفظ شده و همواره مامني براي او بوده اند ،افزوده شده است.حال اگر روند سرع تجهيز انسان به يافته هاي علمي و فراورده هاي تكنولژيكي را به عنوان نيمه اي اززندگي او امري قهري بدانيم سوالي كه بوجود مي آيد اينست كه چگونه مي توان نيمه اي ديگر از زندگي را ،پناه بردن و آرام گرفتنوي در محيط هايي در نظر گرفت كه مداخلات انساني در آنها محدود و در چارچوب نگرشي پايدار باشد.به بياني ديگر اگرنگاه با طبيعت بودن را يايگزين نگاه بر طبيعت بودن نماييم نخست مامن هميشگي و حقيقي انسان را حفظ و حراست نموده ايم و دوم آنكه پذيرش و تحمل مدرنيزاسيون و ماشينيسم را ممكن ساخته ايم.حصول نتايج فوق مستلزم ارائه برنامه هاي و اتخاذ سياست هايي دورانديشانه است كه موضوع فراغت و تفرج انسان شهري زده را در بسترهاي مساعد و داراي پتانسيل جستجو و عملياتي نمايد در سطور فوق اشاره اي كوتاه به مفهوم پايداري شد كه نيازمند توضيح و طرح ديدگاهي خاص است پايداري را اگر غايت انديشي انسان برخوردار از شعور و اراده بدانيم ،نقطه آغازين رسيدن به اين مطلوب چيست؟ به نظر مي رسد هرتدبير و اقدامي كه بخواهد و بتواند گامي در جهت نيل به پايداري باشد بايد از خود انسان شروع شود. به بيان ديگر انسان پايدار به لحاظ نگرش و روش مي تواند منشا پايداري محيط خود شود. يعني انساني كه پايداري محيط خود را جستجو مي كند بايد آن را به صورت نگرش و گرايش در تمامي ابعاد و حوزه هاي كالبدي ،محيطي ، اجتماعي اقتصادي وغيره تسري و تعميم دهد