سيماي امام حسن (ع) و امام حسين (ع) در اشعار ناصر خسرو قبادياني

هماره از نخستين سال هاي شكل گيري شعر فارسي (قرن دوم) كه شاعران قلم به سرايش شعر بردند، توجه به اهل بيت (عليهم السلام) و ستايش امامان و سرابش اشعار در وصف ساحت ايشان، كم و بيش مشهود بوده است كه با توجه به ادواري كه شاعران در آن مي زيسته اند، سرابش اينگونه اشعار دچار فراز و فرود مي شد و گاه از مقدار آن مي كاست اما هرگز نبوده است دوره اي كه از شاعران مديحه گر اهل بيت (عليهم السلام) و امامان عاطل باشد. چنانكه با بررسي اجمالي آثار ادوار مختلف شعر فارسي، مي توان بر اين گفته صحه گذاشت. از سوي ديگر، ادبيات پربار فارسي دري از آغاز پيدايش تحت تأثير شديد معارف نيرومند اسلامي قرار داشت و به خصوص آثار ادبي ايراني، با بهره مندي از اين معارف فراگير و غني توانست جايگاهي محكم را در فرهنگ ايران و جهان از خود نمايد. از ميان حكيمان و شاعران تواناي ايران زمين، ناصر خسرو قبادياني انديشمند تواناي دوره هاي نخستين ادب پارسي است كه از استوانه هاي نيرومند عرصه ي مدح اهل بيت (ص) به حساب مي آيد. پژوهش حاضر تحقيقي است پيرامون بررسي سيماي حضرت امام حسن (ع) و امام حسين (ع) در اشعار ناصر خسرو قبادياني. ما در اين پژوهش بر آنيم كه جايگاه خاص اين دو امام پاك و معصوم را در اشعار ناصر خسرو تبيين نمائيم و تأثير حضور اين دو امام را در شكل گيري اشعار وي نشان دهيم و بازتاب انديشه ها و خصايص آنها را در اشعار ناصر خسرو بررسي كنيم.