سنجش تطبيقي باب «شير و گاو»، در سه تحرير از كليله و دمنه با تكيه بر عنصر داستاني پي رنگ

اين مقاله مي كوشد با مروري بر تعاريف نويسندگان فرنگي و ايراني درباره طرح (پيرنگ)، به بررسي و تحليل پرداخت داستاني قصه شير و گاو، در سه روايت از كتاب هاي كليله و دمنه بهرام شاهي داستان هاي بيدياي و انوار سهيلي بپردازد و با گزارشي از چارچوب كلي سه روايت مورد بررسي، تفاوت ها و شباهت هاي پي رنگي ميان روايت ها در اين سه كتاب را بيان كند. مهم ترين ويژگي داستان در هر سه كتاب، بيان داستان هايي به عنوان تمثيل بر درستي و روايي سخن خويش از زبان اشخاص مختلف است. در اكثر قريب به اتفاق اين داستانها، شخص گوينده در پايان داستان نتيجه مورد نظر خود را با جملاتي مانند: «اين مثل را بدان گفتم / آوردم كه ...» بيان مي كند. | ما در اين كنكاش درمي يابيم. در هر دو روايت قديم تر (كليله و دمنه و داستان هاي بيدپاي)، از الگوي عطف دو شخصيت اصلي داستان كه به ترتيب اثرگذار اصلي (فاعل اصلي) و اثرپذير اصلي (منفعل اصلي) هستند، پيروي مي كنند؛ اما در روايت سوم (انوار سهيلي)، همان عنوان اخلاقي باب، عنوان روايت نيز هست و اين الگو در تمام ابواب كتاب رعايت شده است و نشان از نگاه اخلاقي كتاب و زمينه هاي فكري نويسنده كتاب انوار سهيلي به عنوان يك معلم اخلاق دارد.