نوستالژي در غزليات شمس

پديده ايست در روانشناسي به معني غم غربت و حسرت گذشته. اين مفهوم از ديرياز همراه هميشگي انسان بوده است در حسرت آنچه بوده و اكنون وجود ندارد. . نوستالژي نوعي دلتنگي است به هر آنچه شاعر از گذشته دوست داشته و غم و خاطره آن در دلش مانده است. در ادب فارسي نيز مصاديق زيادي از اين غم و حسرت زدگي را مي توان ديد. اين ويژگي در غزليات شمس، غني ترين شعر عرفاني ادب فارسي، حسرت هاي مولاناي بزرگ را به صورت هاي گوناگون نشان داده است. مولانا در غزليات است كه هرگاه ياد شمس و يا عالم مثل و وجود، يا عالم خداوندي از ديدگاه نوع انساني مي افتد، غم به سراغش مي آيد و از آن ياد مي كند. نوستالژي فردي در دوري از شمس و ياد روزگار خوش باهم بودن، و نوستالژي عرفاني در دوري از محبوب و روح اصلي و به تعبير مولانا؛ نيستان.